روی خاک باغچه خزیده بود و خودش را به درخت سرو رسانده بود. محکم به تنه درخت چسبیده بود و بالا می رفت. از بین همه شاخه های گل پیچک فقط آن شاخه، خودش را به درخت رسانده بود. هر روز بالا و بالاتر می رفت و به آسمان خدا نزدیکتر می شد. من به شاخه گل پیچک خیره می شدم و او با گل های قشنگش با من حرف می زد. برایم پیامی داشت: «اگر می خواهی سبز شوی ، اگر می خواهی به آسمان نزدیکتر شوی، به تکیه گاه نیاز داری. تکیه گاهی محکم که با آن نه بترسی ونه بلرزی. تکیه گاهی که تو را به اوج برساند ».

من به پیام شاخه گل پیچک فکر کردم و یادم آمد به حرف خدا که می گوید: «هرکس بر من توکل کند،همین برایش کافی است»

وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَی اللِه فَهُوَ حَسبُهُ